تمام عزیزانی که در طول مدت هشت سال دفاع مقدس شجاعانه جنگیدند و روح خود را فراتر از جسم مادی دانستندو جانشان را در راه حفظ عرض، ناموس و سرزمین شان فدا نمودند قابل ستایش هستند.
زیرا آن ها با علم به اینکه جانِ آنان، یعنی عزیزترین گوهر دنیوی شان در خطر است، به سمت خدایشان شتافتند. فقدان وجود این چنین عزیزانی بسیار سخت و طاقت فرساست.
لیکن تصور آن که افرادی را از دست بدهیم که با قلم خود در راه اعتلای کشور قدم برداشته اند، آن هم به این شکل، بسیار دلخراش تر است، زیرا هدف اولیه این عزیزان سربلندی و آسایش هموطنان کشورشان است و در جنگی یک طرفه و ناجوانمردانه مورد حمله قرار گرفته اند.
به قطع این عزیزان نیز جدای از بعد جسمی خود، به آن اندازه به خدای خود نزدیک شده اند که مرحله بعدی نزدیک تر شدن به خدا را شهادت دیده اند.
قسمت غم انگیز ماجرا آنجاست که علیرضای 4ساله فرزند مصطفی هنوز بعد از 10 روز در باور آن است که پدرش مأموریت است و وقتی از مادربزرگ خویش می پرسد که پدرم کجاست، مادربزرگ او در جوابش می گوید برای مأموریت به پیش خدا رفته و در ادامه می پرسد اگر از مأموریت نیامد چه کار کنیم که این بار دیگه مادر بزرگ در جواب علیرضا می گوید: ما به پیش خدا می رویم.....
ولی تحمل پرپر شدن این چنین لاله های پرثمر برای باغبان های آنان بسیار دردناک است که خدا به آن ها صبر عطا نماید و ما را از رهروان شان قرار دهد. انشاالله.
دلم نیامد این عبارات را از دیدار رهبر با مادر احمدی روشن را نقل نکنم:
مادر مصطفی رفت پیش رهبر و آرام گفت: دعا کنید خدا به من صبر بده. من تا حالا عیان گریه نکردم.
رهبر گفتند: نه؛ گریه کنید.
مادر شهید گفت: نه گریه نمی‌کنم نمی‌خوام اونها خوشحال بشن.
رهبر ابرو در هم کشیدند و گفتند: غلط می‌کنند خوشحال می‌شوند. گریه برای مادر هیچ اشکالی ندارد. گریه کنید و دعا کنید هم برای اون شهید که الحمدلله درجاتش عالیست و از خدا بخواهید دعای او را شامل حال شماها و ما و همسر و فرزندش بکند.
رهبر حرفش تمام شده و نشده چشم‌های مادر مصطفی خیس شد.
شادی روح تمام شهدا صلوات
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت: